...

گاهي هزار دوره دعا بي اجابت است
گاهي نگفته قرعه به نام ِ تو ميشود..

تمام ِ وجودم درخواست و اميد ِ استجابت بود و با اينحال از کنار هيچ دوره و نذر و نياز و چله اي هم رد نميشدم. مني که چله هاي مختلفم به يکديگر وصل ميشود و بعد ميديدي شش ماه است يک سره ميخوانم و ميگريم و التماس ميکنم. مني که بعضي شبها تا عمق ِ جانم رو به آسمان زجه زده بودم و فقط "التماس" ميکردم. مني که زيارت هاي هفتگيم سه سال قطع نشد حالا به جايي رسيده بودم که حتي حال ِ يک دوره تسبيح را هم براي اجابت ِ دعايم نداشتم. نه بي اعتقاد شده بودم نه بي دين و ايمان. فقط يک باره حس کرده بودم خدايي که ميتواند دنيايي از چهله برداري ها و نذر و نيازهاي يک به جان به لب رسيده را ببيند و درست برعکس درخواستش عمل کند- که دمش گرم بابت اينکه دعايم را ناديده گرفت و جور ِ بهتري دعايم را استجابت کرد- حالا ميتواند با همين لبخند ِ مطمئن من به کرامتش هم جوابم را بدهد...

+ دنياي آدم گاهي آنقدر کوچک ميشود که تو خدا را هم لا به لاي چله هايت ميگذاري براي بي ارزش ترين هاي ِ زندگي... خدايا ببخش..
+ دلم چله ميخواهد. از آنهايي که به يکديگر وصلش کنم و برسم به شش ماه دائم التماس کردن... اما اين بار فقط براي خودت خدا...فقط براي خودت...