دل ِ ناکندني..

اين موجود ِ دوپا پر از ادعا
آدم  را ميگويم و يا دقيق ترش را بخواهيم خودم!
خود ِ پرمدعايم که هروقت که ميشود سرم را بالا ميگيرم و ميگويم خدايا هرچه تو ميخواهي...هر دل کندني و رها کردني و رفتني ...تو فقط لب تر کن و بگو ... من آماده ام"
بعد درست همين لحظات فکرت ميکشد سمت ِ تمناي ِ دلت... دل ِ کوچکي که فکر ميکني چقدر دريا شده و همين حالاست که بگذارد و برود و آن وقت همين ِ آدم ِ دوپا پر از ادعا همه وجودش ميشود اشک و ...

خدايا من نه آنقدر بزرگم که هرچه تو بگويي را بتوانم با لبخند ِ رضايتت قبول کنم نه دلم آنقدر درياست که راحت بگذارد و برود...
بيا و خودت خدايي کن ...