پناه

چقدر بعضي شبها گنگي...گُمي..
خوابت نميبرد
هي چرخ ميخوري ميان ِ زندگي ت...هي نفس ميگيري و غرق ميشوي ميان ِ گذشته ت...هي ميترسي از آينده ِ مبهمت...
چقدر چيزي گُم است اين شبها
شبهايي که هيچکس در هيچ نقطه از دنيا نمي تواند آرامت کند... پناه ميبري به سکوت...به تاريکي ...به نبودن...
پناه ميبري به او...

به او
که تنها اوست که ميداند
که ميماند
که براي همه زندگي ِ ت کافيست...